نمیخوام این چند خط نوشته ام شبیه به متن های تجاری بشه. راستش فوتوواک از اول هم تجاری نبوده. فوتوواک حاصل یک عشقه. عشقی که شاید از دل یک کامیونیتی یقه ی حضار رو گرفته باشه. برای اولین بار بود که تجربش می‌کردم، اما انگار پایه ثابت چندین و چند

عصر دوشنبه، گوشه ی آبی سفید گرم کار بودم که گفتن امروز سینما داریم! حضور در اون اختیاری بود. منم که قطعا این تجربه رو از دست نمیدادم. نشستیم به فیلم دیدن! چه فیلمی! فیلم مال سال هشتاده . دومین و یکی از معدود کاراییه که خود جبلی کارگردانیشو به

+ ناجا ... ناجا ... ناجا دو نفر + داداش میشه یه دقیقه جای من وایسی برم دم نگهبانی سفارت؟ الان میام.- نه.+ اقا گذرنامه کجا برم؟- نمیدونم. مادربزرگ صدایم کرد. + پسرم...؟افغانستانی بود. چادر مشکی اش خاک گرفته بود. گویی به دیوار گچی تکیه داده باشد. با عصایش زمین

ماخ سالار، تخلصش میم امید از اخوان بسیار خوانده و دیده ایم. اما این یکی از آن زندگی نامه های معمول نیست. میخواهم داستان خودم را با اخوان بگویم! دوستی من با ماث عمر درازی ندارد. دو سال پیش بود که برای اولین بار شعر خان هشتمش را خواندم. راست